Salta la Linda.

Vanochtend vroeg, om 4.30 uur, werden we al weer opgehaald in het hotel om naar de luchthaven te gaan voor onze vlucht naar Salta. Deze keer naar de nationale luchthaven, Jorge Newbery Airport.

Na een vlotte vlucht en transfer naar ons hotel in Salta zijn we de stad rondgelopen voor een eerste indruk. En die is goed! Een totaal andere sfeer dan in B.A. En ook nog wat warmer. In de verte zien we de Andes al liggen. We hebben lekker zitten lunchen en nog wat foto's gemaakt. Maar straks worden we weer opgehaald voor een stadstour hier. De stad is groot, ongeveer 600.000 inwoners en in de korte tijd dat we hier zijn kunnen we niet alle bijzondere zaken zelf opzoeken. Morgenochtend gaan we immers al weer door, met de bus, naar Cafayate. Een ander groot wijngebied naast het bekende Mendoza. Woensdag komen we weer voor 1 dag terug naar Salta. 

Vanmiddag wilden we hier weer geld opnemen. Dat is toch een hele onderneming! We kregen een tip van een familielid wat ook hier in Zuid-Amerika aan het rondreizen is om dit te doen via de app van Western Union. Maar daar waren we nog niet helemaal uitgekomen dus nog maar weer een bank opgezocht om Euro's te wisselen in Pesos, de Banco Nacional. Daar was het een drukte van belang. Tientallen mensen zaten met een briefje met nummer te wachten op hun beurt. We hebben toen eerst aan een beveiliger gevraagd waar we moesten zijn om te wisselen. Die verwees ons naar een politieagent een stukje verderop in de hal. En die nam ons weer mee terug naar de beveiliger dat zij ons een bonnetje met nummer moest geven. Vanachter de rug van haar collega kwam ineens een bonnetje tevoorschijn met nummer 258. De agent ging ons daarna voor naar weer een andere agent die met een hele stapel van die nummers in zijn hand in de buurt van de loketten stond. Er werd door die 2 wat gecommuniceerd en toen liet de tweede man zien dat het bovenste bonnetje in zijn hand nummer 220 had. Hij zou steeds het volgende nummer roepen als er een balie vrij kwam en het zou 20 tot 30 minuten duren. Wij mochten plaatsnemen in de wachtende menigte. Tja, dat moest dan maar! Maar 2 minuten later wurmt hij zich ineens naar ons toe, wenkt ons en zegt: mee komen met mij! En toen werden we vlot naar een achter schotten verstopte bali geleid waar een bankmedewerker ons uiterst vriendelijk én gezellig te woord stond. Geen paspoort bij je? Wel een kopie? Dat is ook goed hoor. Wat een mooie voornamen heeft u, zei hij. Francina, dat is een Spaanse naam! Bent u Spaanse? Nee, dat ben ik niet! Zijn jullie al lang in Salta? Nee, we zijn vanochtend pas aangekomen. En zo verder. Intussen ging hij door met de transactie en even later hadden we de Pesos tegen een goede wisselkoers en stonden we weer buiten! Je maakt af en toe wat mee...