Op weg naar Cafayate.

Over de citytrip in en rond Salta kunnen we kort zijn: we hadden ons de tijd en het geld kunnen besparen. Wat ín Salta echt de moeite waard is hadden we tijdens onze eigen wandeling al gezien. De chauffeur was tegelijk ook de gids. Op een saaie toon zat hij aan de lopende band zijn verhaal te doen, afwisselend in het Spaans en Engels. Gewoon opsomming van feitjes en historie maar niet interessant genoeg om steeds naar te luisteren. Jammer!

Maar dan de volgende dag: dinsdag. Weer om half 6 opgestaan, ontbeten en gezorgd dat we klaar stonden om tussen 7 en 7.30 uur weer opgehaald te worden. We bleken deel uit te maken van een groepje van 13 personen uit Italië,  Duitsland, Nederland en de andere 8 uit Argentinië.  Een heel gezellige groep, een fantastische gids, Augustin, en een zeer kundig chauffeur. De stemming was al meteen goed.

Augustin begon met te vertellen dat we vandaag een rit van 250 km. voor de boeg hadden en dat we er zo'n 12 uur voor nodig zouden hebben. We zouden onder andere een hele tijd rijden op de A40. Dat is de langste weg in Argentinië, van Ushuaia in het zuiden tot de grens met Bolivia, en totaal 5221 km. lang. Vooral het tweede stuk, na de lunch in Cachi, zou heel lang duren. Dus: de eerste stop zou al snel bij een winkeltje langs de weg zijn waar we maar goed wat biskwietjes ed in moesten slaan want we zouden pas laat in Cafayate zijn. En: niet vergeten om cocablad te kopen want we zouden tot 3450 meter hoogte komen en dan ligt het gevaar van hoogteziekte op de loer. Dat hebben we dus allemaal braaf gedaan maar nog steeds met zo'n idee van dat het toch niet kon kloppen dat het zó lang zou duren. Nou, daar gingen we nog wel achter komen.

Enkele mensen vroegen hoe vaak we een plaspauze zouden krijgen. Nou: niet vaak want er zijn bijna geen mogelijkheden voor. Maar: "En la naturaleza" (in de vrije natuur) konden we het gewoon achterlaten, gewoon terug geven aan Pacha mama! (Moeder aarde).

Toen we een tijdje onderweg waren in heuvelachtig gebied zette de chauffeur op een gegeven moment de bus stil, gewoon op de weg. We waren juist weer aan het dalen. De gids vroeg ons om allemaal naar achteren te kijken terwijl de chauffeur de motor uitzette. En wat gebeurde? De bus begon achteruit, dus omhoog, te kruipen. Bleek daar een zwaar magnetisch veld te zitten! Dat was een bijzondere ervaring.

Wat later stopten we in het regenwoud waar we doorheen kwamen. Een regenwoud in de bergen heet "jungas". Daar zagen we ook een plant met typische vruchten. We vroegen aan Augustin wat dat was. Het bleek niet eetbaar te zijn maar de bevolking gebruikt ze om in het vuur te gooien wat dan het effect van vuurwerk heeft.

We reden door met steeds wisselende, prachtige uitzichten op de prachtige bergen, uitlopers van de Andes. Steeds weer wisselend van structuur en aanzien. Zie de diverse foto's. Op de ene plek nog mooier dan op de andere. En zoetjesaan klommen we omhoog. Op een gegeven moment zei Augustin dat het tijd begon te worden om het cocablad in te zetten, hij deed het voor. Je haalt 10-15 blaadjes uit het zakje, legt ze op elkaar en rolt en vouwt ze op. Daarna stop je ze in je wang, niet op kauwen! Beetje erop duwen met je wang en je tong  en je speeksel er doorheen zuigen. En dat hou je zo lekker in je mond. Als je het na een tijd kwijt wil mag je het nooit in de vuilnisbak doen, nee: je moet het terug geven aan Pacha mama! "La hoja de coca es un regalo de Pacha mama". Cocablad is dus een cadeau van moeder aarde en uit respect geef je het terug aan haar. Buiten weggooien dus.

En verder, we reden het Parque Nacional Los Cardones in, steeds meer cactussen zagen we. Toen het tijd werd voor de lunch stopten we in Cachi, een leuk, klein dorp in de bergen. Intussen had de chauffeur ook wat gegeten en daarna in zijn bus in de schaduw een slaapje gedaan. Helemaal verdiend want het was een pittige tocht. Tegen de afgesproken tijd reed hij de bus weer naar de afgesproken plek en ging zelf buiten op een bankje zitten wachten. Toen wij als eersten weer bij de bus aankwamen om in te stappen zagen we een leuk hondje onder één van de achterste stoelen zitten. Die was waarschijnlijk ingestapt terwijl de chauffeur zijn slaapje deed. Vlak na ons kwam Augustin de bus in en wij wezen hem op de extra passagier. Maar het diertje liet zich niet onder de stoel uitlokken. Vervolgens heeft Augustin ergens een plakje vlees geritseld en daar had het hondje wel zin in. Het liep vlot mee de bus uit en at buiten het smakelijke hapje op.

Om kwart voor 2 reden we door voor de laatste 161 km. Het zou wel 8 of 9 uur worden voor we op onze bestemming aan zouden komen. En al snel bleek waarom: omdat het hier nu gedurende 2 maanden regentijd is valt het regelmatig met bakken uit de lucht. De overige 10 maanden regent het hier niet en wordt alles gortdroog en geelbruin. Als het dan gaat regenen zakt er niets in de bodem en het water stroomt de bergen af. Het neemt dan sediment van de bergen en kiezels en grote stenen en alles wat het nog tegen komt mee naar beneden. Door de krachten die daarmee gepaard gaan worden zelfs hele stukken weg weggeslagen. En alle troep blijft onderweg naar beneden ook weer hier en daar achter. Dat werd dus héél langzaam rijden en vaak zelf maar een beetje moeten uitzoeken waar de weg loopt. Maar vaak is de originele weg (voor het grootste deel een grindweg) zo vernield en versperd dat het een heel gepuzzel is om verder te komen. Grote stenen weghalen of juist opzoeken om ze in grote geulen te plaatsen was een paar keer nodig. En een paar keer reed de bus zich zodanig vast dat we met zijn allen moesten uitstappen zodat de bus wat lichter werd en de chauffeur hem makkelijker kon verplaatsen. Maar: intussen genoten we wel van fantastische vergezichten wat op de foto's wel te zien is. Regelmatige fotostops waren er ook en uiteindelijk kwamen we tegen 9 uur in ons hotel aan.