Het volgende land van onze reis: Chili!

Zoals de bedoeling was stonden we even voor 9 uur met onze bagage klaar voor de transfer naar de bushalte van de bus die ons naar Chili zou gaan brengen. Er zat ook nog een Engels echtpaar te wachten met dezelfde bestemming. Hun taxi was er na een paar minuten. Maar die van ons liet zich niet zien. Het werd 5 over 9, 10 over 9, kwart over 9 en nog steeds was hij er niet. Dus maar even nagevraagd aan de receptie. Die zou het uitvoerend reisbureau bellen om navraag te doen. Dat duurde een tijdje maar uiteindelijk kwam de mededeling dat er over 5 minuten een taxi zou zijn. In onze informatie stond dat de grote bus om 9.45 uur zou vertrekken uit Purmamarca. Deze bus was 's morgens om 7 uur al vertrokken uit Salta. We hadden gereserveerde plaatsen. Intussen was het half 10 en nog steeds geen taxi. Dus nóg maar eens gebeld. Weer 5 minuten later was hij er dan toch. Koffers en wij werden ingeladen en daar gingen we, richting centrum. De chauffeur vroeg welke bus we moesten hebben. De Pullmanbus dus. Meteen trapte hij op zijn rem, reed naar de linkerkant van de weg waar een grotere zandvlakte was en waar het Engelse stel heel alleen stond te wachten. Bleek die halte dus maar 200 meter van het hotel af te zijn. Dat hadden we ook wel kunnen lopen!

Het Engelse stel was blij ons te zien, zij maakten zich al zorgen dat wij niet op tijd zouden zijn. En zo werd het 10 voor 10, 5 voor10 en toen kwam er een jong stel aangelopen met hun koffers. Die moesten dezelfde bus hebben maar hun informatie was dat die om 10 uur zou vertrekken. We waren allemaal blij dat we daar met meer mensen stonden te wachten want intussen werd het later en later. Half 11 en nog steeds geen bus! Maar tegen kwart voor 11 kwam hij dan eindelijk aanrijden. Onze koffers werden in het ruim erbij gepropt en daar gingen we. Het was een dubbeldekkerbus, heel comfortabel en met fijne stoelen. Wij hadden plaatsen bovenin op de tweede rij dus mooi uitzicht naar voren en opzij. We zaten midden tussen een flinke groep Engelssprekende studenten en hun begeleider. Maar het was (en bleef) de hele dag rustig gelukkig.

Al snel na vertrek begon het stevig te regenen. Waar het gisteren alleen nog bewolkt was plensde het er nu af en toe goed uit. Maar na zo'n anderhalf uur begon de zon er steeds meer doorheen te prikken. De beslagen ruiten werden droog, het uitzicht steeds beter zichtbaar en de reis steeds prettiger. Het eerste stuk was dus hetzelfde stuk wat we gisteren op de terugweg al hadden gedaan maar toen kwam echt de afslag naar Chili en werd het voor ons ook weer nieuw. 

We zagen weer diverse vicuña's maar helaas nog steeds geen foto. Het woestijnlandschap veranderde steeds van mooie bergvormen naar hele vlakke velden, zo ver als je kijken kon. De wegen waren over het algemeen over vele kilometers kaarsrecht vooruit. Na zo'n 4 uur onafgebroken rijden arriveerden we bij de Chileense grens. Van te voren hadden we eerst een lunchpakket en vervolgens een formulier aangereikt gekregen wat we moesten invullen en presenteren met het paspoort. Duidelijk, hadden we al vaker gedaan. Maar hier ging het toch allemaal een beetje anders.....

Midden in die uitgestrekte woestijn stonden wat houten keetjes bij elkaar. Bij het eerste moesten de bestuurders de bus aanmelden om grens over te gaan. Vervolgens moesten we wachten op onze beurt om door te mogen rijden naar het douanegebouwtje. Zowel de Argentijnse als Chileense douane zaten gezellig bij elkaar in één ruimte bleek later toen we eindelijk binnen waren. Maar zo ver waren we nog niet. Bij dat gebouwtje stonden 2 bussen vlak achter elkaar. Veel mensen erbij, zowel in rijen als los rondlopende. Na een tijd waren de passagiers van de voorste bus allemaal weer ingestapt en hun bagage weer in het ruim geborgen. Toen díe  doorgereden was reed de achterste bus door naar de voorste plaats en mocht onze bus aansluiten. Intussen kregen we uitleg hoe te handelen: eerst met zijn allen opstellen in een lange rij om steeds in groepjes naar binnen te mogen. Door een smalle gang van 3 meter lang naar een grotere ruimte waar een aantal loketten naast elkaar waren. 2 van de Argentijnse douane die in je paspoort zouden stempelen om het land te mogen verlaten. De volgende 2 voor als je nog iets aan te geven had, die mensen hadden weinig te doen. Dan 2 van de Chileense douane die allerlei handelingen moesten verrichten en je uiteindelijk een stempel gaven om Chili in te mogen. Daarnaast weer 2 voor eventuele aan te geven zaken. We moesten dus eerst in de rij langzaam naar één van de 2 eerste loketten, vervolgens weer aansluiten in de rij voor de Chileense douane en als je dan de stempel had moest je door diezelfde smalle gang weer naar buiten om bij de bus je bagage op te halen en daarmee, jazeker, ook weer door diezelfde gang, naar een volgende ruimte te gaan. Daar stonden wat tafels met 3 medewerkers achter. Als je eindelijk aan de beurt was moest al je bagage op die tafel en open worden gemaakt. Alles weer onderzocht op eventuele aanwezigheid van zaken die niet mochten worden ingevoerd. Daar moest ook het ingevulde formulier worden afgegeven. Dan mocht alles weer dicht en kon je je bagage weer naar de bus brengen, door een andere deur naar buiten, waar alles weer werd ingeladen. En de bus was inmiddels doorgereden naar de voorste plek. Een nieuwe bus was aangesloten. Wát een toestand was dat! En dan moeten we gedurende onze reis nóg 2 keer van Argentinië  naar Chili....

Maar goed, we reden weer door en na ruim 2 uur bereikten we San Pedro de Atacama. We kregen onze bagage weer aangereikt en gingen op zoek naar de persoon van het reisbureau Turavion die met een kaart met "van der Linden" erop op ons stond te wachten. Maar die stond er niet. Wel iemand van datzelfde reisbureau maar met een andere naam erop. Dan zou die van ons vast ook wel snel komen, toch? Nou, niet dus. We stonden al een kwartier te wachten ( en die man van het reisbureau ook)  totdat die bij de chauffeur ging vragen of de persoon die op zijn kaart stond niet was meegekomen. Iedereen was inmiddels uitgestapt en niemand had zich gemeld. Wij zagen dat allemaal gebeuren en vervolgens is Arnoud naar hem toegelopen om te vragen of onze chauffeur onderhand ook zou komen. De goede man sprak ook werkelijk geen woord over de grens, alleen maar Spaans, dus opnieuw veel dank aan Priscilla!!! Nee, er kwam geen andere chauffeur want alleen de persoon op zijn bordje moest worden opgehaald. Maar ja, die had duidelijk niet in de bus gezeten dus dan zou hij ons wel naar ons hotel brengen, geen probleem! We liepen met hem mee naar de auto, bagage erin, wij erin en de chauffeur erin. Die pakte vervolgens een stapeltje papieren op wat op het dashboard lag en bekeek de formulieren één voor één. Arnoud keek mee vanaf de achterbank en merkte ineens op: hé, daar, van der Linden! Toen werd snel duidelijk dat de chauffeur het verkeerde papier had gepakt: de meneer waarop híj stond te wachten komt pas morgen!

Vandaag was dus een dag van veel wachten. Hopelijk de enige en laatste van deze trip.

Morgen om half 8 moeten we weer klaar staan voor de eerste dagtrip hier: naar de zoutvlaktes van de Atacamawoestijn.