Excursie naar Upsalagletsjer en Spegazzinigletsjer

Ook vandaag gingen we weer naar het Los Glaciares National Park, deze keer om de Upsala- en Spegazzinigletsjer te zien. Om kwart over 7 werden we opgehaald. De eerste 27 kilometer reden we dezelfde weg als gisteren, daar was een T-kruising. Gisteren gingen we daar naar links, vandaag naar rechts. Al vrij snel kwamen we toen bij Punta Bandera, de haven waar we aan boord gingen van één van de 2 catamarans die daar klaar lagen. Prachtige, schone en moderne boten. Het miezerde een beetje maar dat is op zich hier normaal voor de tijd van het jaar. We zaten binnen in zeer comfortabele stoelen en mooi uitzicht naar buiten. Nadat we de haven uit waren mochten we ook naar buiten, voor foto's bijvoorbeeld. De tocht tot de Upsala gletsjer zou zo'n anderhalf uur duren en niet overal was het even spectaculair. Maar op sommige punten wel. Al snel na het vertrek gingen we door de Boca del Diabolo, de mond van de duivel. Dat is de smalste doorgang van het meer, altijd nog wel 800 meter breed. Vervolgens voeren we een hele tijd door de Brazo Norte,  de noordelijke arm van het Lago Argentino. Overal waar we vandaag en ook gisteren waren is onderdeel van dat meer. In oppervlakte is het een derde groter dan het IJsselmeer, om een idee ervan te hebben. Na verloop van tijd gingen we de Brazo Upsala in en kwamen dus steeds dichter bij de gletsjer. Vlak voor de gletsjer zagen we voor de eerste keer een echte ijsberg. De boot ging, zo goed als, stil liggen zodat er uitgebreid foto's gemaakt konden worden.

Leuk was dat er aan boord ook 2 professionele fotografen waren die uitlegden hoe je het mooiste foto's kon maken in deze omstandigheden en die graag wilden helpen bij het juist instellen van je camera. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Natuurlijk maakten zij ook professionele foto's die je dan kon kopen, daar hebben we geen gebruik van gemaakt. 

Bij de ijsberg kregen we volop uitleg erover. De blauwe kleur heeft te maken met de leeftijd van het ijs. Hoe donkerder het blauw, hoe ouder de ijslaag is. Dat je alleen de kleur blauw ziet in ijs is omdat blauw een trage kleur is, van heel het kleurenlichtspectrum verdwijnt blauw als laatste. Je kunt er geen stukje blauw ijs uitsnijden want dat is er gewoon niet. Het is pure mindfuck.

Terwijl de boot daar dobberde en heel langzaam ronddraaide om iedereen de kans te geven mooie foto's te maken kregen we aan de andere kant goed zicht op de Upsala gletsjer. De ijsberg is daar ooit van afgebroken. We konden niet zo dichtbij komen als gisteren bij de P. Morenogletsjer. De reden daarvoor is dat de P. Moreno zo'n 40 tot 70 meter omhoog steekt boven water en eronder nog 120 meter heeft. Daarmee zit hij op de bodem vast en is dus een heel stabiele gletsjer. De Upsala gletsjer steekt tot 120 meter boven de waterspiegel uit en eronder ongeveer het dubbele  maar raakt niet de bodem. Omdat hij tevens voorover helt en je er als het ware langs de voorkant onderdoor zou kunnen varen is hij niet stabiel. Ergens onder het midden van de gletsjer schijnt een vulkaan te zitten die wel rustig is maar desondanks warmte afgeeft. Daardoor smelt het ijs daar en heeft zich een riviertje onder het ijs gevormd. Door dat stromende water is ook de overhellende toestand ontstaan. Overigens heeft deze gletsjer ook nog een uitloper naar Chileense zijde en die groeit wel aan. Het is dus geen gevolg van opwarming van de aarde maar echt een natuurlijk proces. Onze gids vertelde dat de kapiteins continu de voorzijde in de gaten houden om meteen te kunnen handelen als er een groot stuk zou dreigen af te breken. Dan krijg je namelijk een tsunami-achtige reactie en kan de boot flink te keer gaan. In tegenstelling tot de P. Morenogletsjer groeit deze niet maar wordt duidelijk kleiner. Op zich is hij altijd nog wel ruim 2 keer zo groot als de P. Morenogletsjer maar hij neemt per jaar duidelijk in omvang af aan deze kant.

Vervolgens gingen we een stukje terug en daarna de Brazo Spegazzini in. Een zeer complexe gletsjer die vanuit verschillende richtingen gevoed wordt met sneeuw. Nadat we ook daar weer een tijdje hadden rondgedobberd gingen we een klein stukje terug en legden aan om aan land te gaan. Daar was een prachtig nieuw complex aangelegd (4 maanden geleden!) waar je kon eten (zelf meegebrachte lunch of daar wat kopen, dat maakte niet uit). We kregen ook uitleg over de plaatselijke flora en fauna. De flora is vergelijkbaar met die in Nieuw-Zeeland. De fauna niet! Er zijn wel wat inheemse diersoorten maar de gidsen hebben die daar nog niet fysiek waargenomen sinds ze daar komen. Alleen aan sporen kunnen ze zien dat ze er wel zijn. Maar toen de oorspronkelijke bewoners van dit gebied, een aantal boeren die zich bezighielden met veeteelt, hier wegtrokken aan het eind van een zomer, hebben ze wat vee achtergelaten met het idee van: het wordt winter, dat overleven ze toch niet! Maar wel dus, en ze vermeerderen zich ook, de koeien en paarden. Je ziet ze niet, maar ook deze laten hun sporen achter....

Na de lunch hebben we nog wat foto's gemaakt van het gebied en na opnieuw anderhalf uur varen en 3 kwartier in de bus waren we weer in het hotel. Morgen gaan we hier weer weg, naar Torres del Paine in Chili. Moeten we wéér die Chileense grens over! Maar deze keer zitten we in een veel kleinere bus dus zal het wel wat vlotter gaan. We doen er wel weer verslag van!